حماسه عاشورا به روایت شاعران (بخش پایانی)

بخش پایانی عاشورا به روایت شاعران معاصر را به شاعران نسل اخیر اختصاص دادیم، شاعرانی که در سالهای پیروزی انقلاب دوران کودکی و نوجوانی خود را طی کردند و در نوع نگاه آنها به حماسه عاشورا تفاوت‎هایی با نسل های پیشین احساس می‎شود که مجالی فراخ را برای بررسی می‎طلبد. افشین علاء، حمید شکارسری، سید علی میر افضلی و ظهر توکلی شاعرانی هستند که اشعاری عاشورایی از آنها را در ادامه می‎خوانید.

***

شعر عاشورایی (4):

چارده قرن آبرو

1

افشين علاء

پيش چشمم تو را سر بريدند

دستهايم ولي بي‌رمق بود

بر زبانم در آن لحظه جاري

قل اعوذ برب الفلق بود

گفتي «آيا كسي يار من نيست؟»

قفل بر دست و دندان من بود

لحظه‌اي تب امانم نمي‌داد

بي‌تو آن خيمه زندان من بود

كاش مي‌شد كه من هم بيايم

در سپاهت علمدار باشم

كاش تقديرم از من نمي‌خواست

تا كه در خيمه بيمار باشم

ماندم و در غروبي نفس‌گير

روي آن نيزه ديدم سرت را

ماندم و از زمين جمع كردم

پاره‌هاي تنِ اكبرت را

ماندم و تا ابد دادم از كف

طاقت و تاب بعد از ابوالفضل

ماندم و ماند كابوس يك عمر

خوردن آب بعد از ابوالفضل

ماندم و بغض سنگين زينب

تا ابد حلقه زد بر گلويم

ماندم و ديدم افتاده بر خاك

قاسم آن يادگار عمويم

گفتم اي كاش كابوس باشد

گفتم اين صحنه شايد خيالي‌ست

يادم از طفل شش ماه آمد

يادم آمد كه گهواره خالي‌ست

پيش چشمم تو را سر بريدند

دستهايم ولي بي‌رمق بود

بر زبانم در آن لحظه جاري

قل اعوذ برب الفلق بود…

2

حميدرضا شکارسري

ناگهان تیر خود را شکست و به زانو درآمد

پیش لبخند اصغر

حرمله گریه سر داد…

ناگهان شمر فریاد زد:

نه

نمی­برم این شط خون فصیح خدا را…

ناگهان ملک ری سوخت

از سکه افتاد

ابن سعد انتخابی دگر کرد…

ناگهان خولی از کوره یک ماه آورد

شست و بوسید

ناله­اش کوفه را درنوردید…

ناگهان لشکری حر

موج برداشت

کربلا بی­دریغ از فرات آب نوشید…

ناگهان صحنه را جامۀ سرخ پر کرد

جامۀ پاره پاره، دریده

تعزیه

نیمه­کاره

رها شد…

3

سيدعلي ميرافضلي

ظهر ديگر روز

آن عَلَم‌هاي رشيد

از شانه‌ها افتاد

خيمه‌ها را

باد آتش زد

گيسوان گريه‌ها پرشيد

چشم‌هايم سوخت

در گلويم

واژه‌ها در هم گره خوردند

هق‌هقي کردند و

پژمردند

آن‌طرف‌تر

رود تابستاني اندوه

جاري بود

من کنار زخم‌هاي منتظر ماندم

رودهاي بي‌نواي خشک!

زخم‌هاي انتظار ما

چارده قرن آبرو دارند

4

زهير توکلي

1

رفتيم به ناكجا، به جايي كه تو راست

گفتيم تو را به هر بهايي كه تو راست

خفتيم چو برگ سبز بر آب روان

اميد به خاك كربلايي كه تو راست

2

سقا شدن و به تشنگان جان دادن

بی‌دست، شدن مشک به دندان دادن

ساقی شدن و دست به مستان دادن…

هیهات که شرح عشق نتوان دادن

3

آن مرد که تن نداد و باری نکشید

سر داد و ز خیل جور خواری نکشید

او بود و برادری، که تا دستی داشت

در راه وفا دست ز یاری نکشید

4

شیرینی لحظه‌های فرهادیِ من

ای از قبَلِ خون تو آزادیِ من

دنیاست حسینیه و اندوه حسین

آمیخته با گریة نوزادیِ من

5

خورشیدی و من شاهد نو زادنِ تو

برخاستنِ تو عین افتادنِ تو

بر خاک تو خون تازه بر رخ داری

جاوید شده لحظة جان دادنِ تو

6

ای کشتة بامداد، حرّ بن حسین!

مادر نامت نهاد حرّ بن حسین

خود ابن یزید نام دیروزی توست

صبح تو به خیر باد حرّ بن حسین