سیمین بهبهانی از نگاه اهل ادب

زنی پر از سلامت نفس

 سیمین‌بر خلیلی در خانواده‌ای روشنفکر رشد کرد، مادرش تحصیلکرده و شاعر و پدرش مدیر روزنامه «اقدام» بود. او پس از ازدواج اولش با نام فامیل همسرش را به عنوان نام هنری‌اش انتخاب کرد. به این ترتیب آثار سیمین با نام سیمین بهبهانی روانه بازار شد. سیمین را از سال‌های دور می‌شناسم. خوشبختانه او همیشه شهامت بیان حرف‌های دلش را داشت. حالا سوال اینجاست که آیا سیمین قابلیت تقدیر و تجلیل شدن را ندارد؟ اگر دارد چرا از او تجلیل نکردیم؟! در حالی که ادبیات ما واژه به واژه مدیون تحولاتی است که افرادی چون سیمین‌ به وجود آورده‌اند. بدون تردید، سیمین قالب‌های کهن را به هم ریخت و قالب‌های جدیدی ابداع کرد. خودش می‌گفت که به من اعتراض کردند که چرا قالب‌های لطیف گذشته را کنار گذاشته و به قالب‌های خشن روی آوردی؟ من این شهامت را به خرج دادم تا ادبیاتی مثل سنگلاخ خشن اما جدید را در شعرهایم ارائه دهم.و باز هم جای تاسف دارد که سیمین در سفرهایش به خارج از کشور مورد تجلیل قرار می‌گرفت و ما در ایران مصاحبه‌هایش را به صورت مجازی مطالعه می‌کردیم و در کشور خودمان از این امکان بی‌بهره بودیم. بی‌شک تشخیص این مساله با مسئولین است اما من به عنوان یک شاعر، نویسنده و فعال حوزه ادبیات همیشه این فقدان را احساس کرده و می‌کنم. اندیشه پر از سلامت نفس و شهامت سیمین، اندیشه‌ای چراغ‌افروز بود. او ترسی از قدم گذاشتن در راه‌های پر پیچ و خم، ناشناخته و پر از سنگلاخ را نداشت. حتی از عیب‌گویی‌های مردم زمانه نمی‌ترسید و خودش را آماده کرده بود که مردم از او ایراد بگیرند و این را حق مردم می‌دانست. در بامداد ۲۸ مرداد ماه سیمین به صورت ظاهری ما را ترک کرد و جالب این‌جاست که این روز ما را به یاد مصدق می‌اندازد. مرگ سیمین ظاهر این داستان است. از رفتن ظاهری سیمین متاسفم اما سیمین در قالب غزل‌هایش همیشه و همیشه در میان مردمی که دوستش داشتند، زنده است و زندگی می‌کند مانند پروین اعتصامی. غزل زیر در صبح امروز و به یاد زنی نوشته شد که روزی در جوانی‌ام خوش‌رو، بلند بالا به زندگی‌ام وارد شد.

هزار آیت رفتن و سوره بودن

در آسمان نگاه تو بال بگشودن

همیشه جاده مهیای رفتن و اما

کجاست مقصد ره را چگونه پیموندن

سلام‌ها به تملق، سلام‌ها چرکین

نه گوش کردن و نه یک سلام افزودن

مژه به‌هم زدنی می‌رسد تو را فرمان

برون برو تو از جایگاه فر بودن

کجای کار زمانی، تو نوبتی داری

غزل بخوان که رسیدی به سطر آسودن