کارگردان: کیم جی-وون. فیلم‌نامه: اندرو نائر. بازیگران: آرنولد شوارتزنگر (ری)، فارست ویتاکر (جان)، جانی ناکسویل (لوییس دینکام)، پیتر استورمر (بورل)، ادواردو نریگا (گابریل کورتز). محصول ۲۰۱۳، ۱۰۷ دقیقه.
سرکرده‌ی یکی از بزرگ‌ترین کارتل‌های مواد مخدر از دست مأموران اف‌بی‌آی فرار کرده و با ماشین پرقدرتی که در اختیار دارد با سرعتی سرسام‌آور به سوی مرز مکزیک می‌راند. شهری کوچک در ناحیه‌ی مرزی آخرین جایی است که می‌شود جلوی او ایستادگی کرد…

یکی بود یکی نبود…

پوریا ذوالفقاری: آخرین سنگر نشان می­دهد هم‌­چنان می‌­شود با الگوی قصه­زگویی کلاسیک، قهرمانی دوست­زداشتنی ساخت و با قرار دادن نقطه‌­های عطف حتی به شکلی کاملاً پیش­بینی­‌پذیر، اثری پیش روی مخاطب گذاشت که نتواند از تماشایش منصرف شود.
فیلم داستان کلانتر یک شهر کوچک و آرام در نزدیکی مرز مکزیک و آمریکاست که با یک خلاف­کار فراری و خطرناک که قصد گریختن به مکزیک را دارد، روبه­‌رو می­‌شود. نقش این کلانتر را آرنولد شوارتزنگر بازی می­‌کند و نبرد اصلی بین او به عنوان یک پلیس پیر که از سروکله زدن با خلاف­کاران شهر جرم­‌خیز لس‌­آنجلس کناره گرفته و با افتخارها و مدال­‌هایش به شهری دورافتاده آمده و یک مجرم جوان خطرناک است. در طول داستان تنهایی او را بین زیردستان بی­‌عرضه­‌اش می­بینیم و نزدیک شدن خطر به آن شهر، بیش از پیش ما را نگران وضعیت آن شهر و کلانتر تنهایش می­کند. از این نظر آخرین سنگر در تصویر کردن تنهایی قهرمانش، یادآور ماجرای نیمروز ا­ست و اگر هم­پای آن پیش نمی­رود به دلیل تلاش سازندگان برای خلق داستانی جذاب به مدد طنز و صحنه­‌های اکشن است. مهم­ترین ویژگی مردم آن شهر، بی­‌خیالی‌­شان است و تصویر آن­‌ها در کنار پلیس­‌های ترسویی که تا پیش از آغاز جدال، هیچ کار مهمی در زندگی­‌شان نکرده‌­اند. اگر آخرین سنگر، ماجرای نیمروز نمی­‌شود، به دلیل ضعف شخصیت‌­پردازی مردم شهر است وگرنه قهرمان­‌های اصلی داستان، از این نظر چیزی کم ندارند.

تأکید بر پیری و جوانی دو سوی این جنگ، به دلیل اهمیت این نکته برای سازندگان است. آرنولد دقیقاً به همین دلیل شمایل یک قهرمان را پیدا می­‌کند. سازندگان به جای تلاش برای پنهان کردن پیری و ناتوانی او، با نشان دادن این ویژگی، جدال نهایی این دو را به یکی از دیدنی­ترین بخش­‌های فیلم بدل می­‌کنند و بر پروسه‌ی خلق قهرمان، نقطه‌ی پایانی منطقی و تحسین­‌برانگیز می­گذارند. در آن جنگ تن به تن، بدمن فیلم بارها آنولد را با کنایه­‌هایی درباره‌ی پیری و سپری شدن دورانش می­‌نوازند و سیر زدوخورد این دو هم تا جایی بر درستی این تصویر منطبق است. اما در نهایت همان اتفاقی که دوست داریم می­‌افتد. قهرمان پیروز می‌­شود و شخصیت منفی داستان به سزای اعمالش می‌­رسد. بله. هنوز هم این قصه شنیدنی­‌ست. هنوز هم می­توان از یکی بود یکی نبود لذت برد. (امتیاز: ۶ از ۱۰)

جایی برای پیرمردها هست

هومن داودی: وقت تارومار کردن است. فرصت تکه‌پرانی فراهم است. جمله‌های قصار تک‌ضرب است که بدمن‌ها را می‌نوازد و شوکه می‌کند. گلوله است که شلیک می‌شود و عضله‌های پیچ‌خورده است که به عرق می‌نشیند. این است دنیا و فضایی که آرنولد کهنه‌کار از دنیای اکشن‌های محبوب دهه‌های هشتاد و نود با خود به سال ۲۰۱۳ آورده است. او با آخرین سنگر نشان می‌دهد که هنوز دود از کنده بلند می‌شود و هنوز هم با وجود خطوط ناهموار و ناهنجاری که ردشان بر چهره و حتی دست‌هایش دیده می‌شود، یک قهرمان درست‌وحسابی کلاسیک در وجودش خفته که با ابتدایی‌ترین امکانات داستانی و مصالح دراماتیک بیدار خواهد شد. آرنولد شمایلی آیکونیک در سینمای اکشن به حساب می‌آید و سازندگان آخرین سنگر به‌درستی تمام هم و غم‌شان را صرف استخراج و بازآفرینی این وجهه کرده‌اند و در این راه به توفیق کامل رسیده‌اند. در چنین فیلمی که هدف غایی‌اش فراهم کردن اوقاتی خوش برای تماشاگری است که از بیش‌تر قواعد بازی از پیش آگاه است، این حجم از اکشن و تعلیق و از همه بهتر شوخی و خنده کفایت می‌کند و کارساز است. اصلاً برگ برنده‌ی فیلم و کلید سرپا ایستادنش همین است که به‌هیچ‌وجه خودش را جدی نگرفته؛ هم آرنولد پیر شدنش را به عنوان واقعیتی انکارناپذیر پذیرفته و جا به جا آن را دست می‌اندازد و هم کل قصه در عین پرتنش بودن، از لحظه‌های مفرح خالی نیست. یک وردست بامزه و دست‌وپاچلفتی با بازی جانی ناکسویل هم هست که این مجموعه کامل شود.
آخرین سنگر تحت تأثیر آشکار از الگوهای وسترن ساخته شده و یکی از لذت‌های انکارناپذیر تماشایش نوع مواجهه‌ی فیلم‌ساز با آن‌ها و بازخوانی سرخوشانه‌شان در متن فیلم است. از شوخی عالی فرار نکردن پیرمردهایی که در نوشگاه نشسته‌اند بگیرید تا فصل پایانی که اسبی که قهرمان باید با آن پیروزمندانه به شهر برگردد، با یک شورلت آخرین مدل اما درب‌وداغان جای‌گزین شده است. این‌جا دیگر مهم نیست که تخلفات بدمن اصلی ماجرا چه بوده یا دلیل به هم زدن دو دل‌داده‌ی همکار کلانتر چه بوده. می‌شود به‌راحتی و با تکیه بر طرح داستانی نحیف و تکراری و شخصیت‌های پرورده‌نشده (البته بجز قهرمان)، آخرین سنگر را رد کرد؛ اما این کار مسلماً با نادیده انگاشتن فرامتن پربار بیش از سی‌ساله‌ی شمایل سینمایی آرنولد شوارتزنگر و جایگاه مهم او در بطن سینمای اکشن معاصر همراه خواهد بود. (امتیاز: ۶ از ۱۰)